Dit is al weer het 5e jaar dat we in Canillas de Aceituno komen. Inmiddels de Spaanse taal iets beter onder de knie zodat we met de lokale bevolking een leuk gesprek kunnen voeren. Dat gaat nog steeds met handen en voeten maar ze vinden het al fantastisch dat je je uiterste best doet. Bovendien spreken de meeste lokalen geen letter over de (dorps) grens, dus je moet wel. Nog leuker is dat ze je gaan herkennen, dan vrolijk zwaaien en een praatje met je willen maken. Je gaat je er bijna een heuse dorpsgenoot van voelen.

Spaans leren doen we ieder op onze eigen manier. Ik heb elke week een uur les via Skype van Patricia (best Spanish teacher) die in de buurt van Valencia woont. Heb niet zo de behoefte om het grammaticaal perfect te kunnen, maar meer om een gesprekje aan te kunnen knopen. Dus wij focussen op conversatie over alledaagse dingen. En dat is niet alleen reuze gezellig, maar zo leer ik ook een beetje de Spaanse gewoontes kennen.

René daarentegen heeft een cursus op CD. 8 CD’s welteverstaan. Hij oefent en herhaalt eindeloos totdat hij zo’n beetje het hele CD’tje uit zijn hoofd kent, voordat hij aan de volgende schijf begint. In de auto, onderweg. Een ieder die naast hem zit, steekt automatisch een paar woorden Spaans op.
Als we dan weer in Spanje aankomen, merken we dat we toch weer iets beter uit de voeten komen met de Spaanse taal.

Inmiddels hebben we ook een aantal leuke Nederlandse vrienden ontmoet die daar permanent wonen. Altijd gezellig als we samen iets doen, maar je moet oppassen dat je daardoor niet de hele week Nederlands praat. We gaan dan bewust eten bij een (aantal) van onze favoriete Spaanse restaurants waar we zeker weten dat we alleen in het Spaans kunnen communiceren met het personeel.
Super leuk en leerzaam!
En wat maakt het uit als het geen perfect Spaans is, zolang je elkaar uiteindelijk toch wel begrijpt, een heerlijke maaltijd krijgt met een goed glas wijn en vooral samen hard kan lachen om de fouten die je maakt. Het leven is (nog steeds) goed onder de Spaanse zon!

Lees meer

Nadat we deze winter eerst al een nieuwe “pool cover” hadden aangeschaft, vonden we dat we nog even kritisch naar ons kleine maar fijne zwembad moesten kijken en concludeerden we dat het toe was aan een onderhoudsbeurt. Er moesten wat tegeltjes vastgelijmd worden en dat was voor ons ook meteen het moment om over te stappen naar een ander systeem.

Chloor is het meest gebruikte desinfectiemiddel voor zwembaden. Het zorgt ervoor dat bacteriën en algen geen kans krijgen zich te ontwikkelen in het water. Dan werkt het alleen effectief wanneer de pH-waarde van het water goed is. Afijn, dat regelt onze Malcolm allemaal, die houdt dat nauwlettend in de gaten voor ons en onze gasten.

Chloor kan soms zorgen voor jeuk, rode ogen en een gevoelige huid. Wat ik niet wist, is dat chloor ook een onderdeel is van zout. Dus ook zoutwater zwembaden bevatten chloor. Dat wordt door een zout elektrolyse apparaat geregeld. Beetje technisch verhaal, maar mij werd duidelijk dat het een meer natuurlijke manier van desinfecteren is, als je gebruik maakt van zout. Je moet je er even in verdiepen maar we zijn wel ‘om’ gegaan en hebben besloten voor een zoutwater systeem te gaan.

Nu hou ik helemaal niet van zeewater (veel te zout!) dus was een beetje huiverig voor of het niet te zout zou zijn. Het schijnt het dat het zeewater tussen de 30 en 35 mg zout de liter bevat en het zwembad 4 tot 5 mg de liter. En ja, het klopt. Deze week voor het eerst kunnen plonsen in het zwembad en het proeft absoluut niet naar de zee! Je merkt er haast niets van, het voelt ook zachter. Prettiger voor je haren, je huid en je zwemkleding!

Wat eigenlijk ook stiekem de doorslag gaf om over te gaan naar het zoutwatersysteem is dat we vorig jaar zo veel last hadden van wespen. Dat zwemt toch wat onrustig. Het gerucht ging dat een zoutwater bad dat zou verhelpen. De eerste dagen na het installeren van het systeem zijn er enorm veel dode wespen uit het zwembad geschept. Triest, maar het is dus echt waar……wespen houden niet van zoutwater!

Lees meer

Dat ik geen passie voor regelmatig schrijven heb, is wel duidelijk. Zo schrijf je maanden niets en zo schiet er een onderwerp in je geheugen waar je toch even iets over moet vertellen.

Want natuurlijk hebben niet alleen geklust aan Casa Flotante! Tijd voor ontspanning was er zeker….. naar een typische Spaanse voorstelling gaan stond ook nog op het lijstje (de to-do lijst wordt steeds langer ;-))

In november 2017 belanden we met een stel vrienden voor het eerst bij een intiem flamenco spektakel in Vélez-Malaga. In een kleine setting waar je letterlijk met je neus bovenop het podium zit wordt je meegezogen in het fantastische entertainment. Ik wist niet precies wat ik kon verwachten maar dit was Passie met kapitaal P.

Wow ! je voelt gewoon het verdriet en de emoties al begrijp je helemaal niets van wat zij vertellen/zingen. En het publiek doet mee, antwoordt op het verhaal, roept Olé op gezette tijden en klapt de handen beurs.

Dit optreden was van een familie. Allemaal hadden zij een rol in het verhaal. Toen oma ook nog ging dansen, was het feest compleet.

Inmiddels hebben we al een aantal voorstellingen in dit kleine theater gezien. Telkens andere optredens en andere samenstellingen, maar telkens met dezelfde passie.

Check op www.flamencoabierto.com of er toevallig iets speelt wanneer je in de buurt bent.
Zeker de moeite waard om een avondje heen te gaan!

Lees meer

Voor je het weet, is er zo weer een jaar om en realiseer ik me dat ik helemaal geen blogs meer geschreven heb. Toch hebben we niet stilgezeten.

Eerst hebben we een Ruta de Fruta aangelegd. Een wandelpad rondom het huis van opgestapelde natuurstenen met fruitbomen ernaast zodat je al wandelend het fruit van de bomen kan plukken. Althans, dat is het idee….. niet alle jonge aanplanten zijn aangeslagen, maar we hebben geduld.

Vervolgens hebben we de Castillio gemaakt. Weer vrachtwagens stenen laten komen en een mooi bouwsel voor het parkeren van de auto gemaakt. De bedoeling is dat het dak in de toekomst ook bedekt wordt met een bloemenzee.

Daarna is de Rio de Flores aangelegd langs de oprijlaan zodat het een gezellige kleurenpracht van bloemen is als je de poort binnen rijdt. Ook dat project vraagt nog even groei-geduld en veel water ;-)

   

 

De meest recente klus was bij het huis zelf. Alle houten palen voor het huis en die van de buitenkeuken zijn vervangen. De buitenkeuken zelf heeft een dak gekregen en is weer fris geschilderd.

 

         

 

En dan zijn er nog aardig wat kleine klusjes tussendoor geweest en ja, we hebben ook nog genoten van onze korte (werk)vakanties in Casa Flotante.

Na de zomer pakken we de draad weer op -never a dull moment- maar nu mogen onze gasten genieten van deze heerlijke plek.

We wensen jullie allemaal veel plezier !

 

Lees meer

Gestrest betekent volgens Van Dale: prikkelbaar door stress. Stress betekent aanhoudende geestelijke druk; spanning.

Nou, zo erg was het allemaal niet, maar een weekje bijkomen van een nogal intensieve verhuizing en verbouwing kwam begin september toch als een zeer welkom geschenk. Maar ja, dan kom je in je andere “vakantiehuis” en dan heb je ook altijd wel iets te klussen. Hoezo rust?!?

En zoals altijd gaan dingen zoals ze gaan….. Je landt op Malaga, wandelt naar buiten en vraagt je af wie die warme föhn aangezet heeft ?!??
Pfff, het is 8 uur ‘s avonds en nog steeds heel erg warm! Daar waar we in mei een druilerige week hadden, zijn we nu in een hittegolf beland. Vier dagen lang boven de 40 graden. En dan is het een simpel gegeven: je doet helemaal niets omdat het gewoon niet te doen is met die warmte. Zelfs de wandelschoenen blijven onaangeroerd in de hoek staan. Dus verplicht rusten, met een dat ene moet-ik-nog-steeds-lezen boek onder de parasol, in de schaduw. En zelfs aan je tweede boek kom je toe! Af en toe een plons in het zwembad voor de afkoeling en je verder helemaal niks-nakkes-nada-nergens druk over maken.

                

Ook “spannend” om voor het eerst weer in Casa Flotante te zijn nadat er andere gasten in ons huis hun vakantie hebben gevierd. Hoe voelt dat? Hoe zouden ze het ervaren hebben? Hoe hebben ze het achtergelaten? Wel, alsof er niemand geweest is, alsof we zelf de laatste waren die in mei de deur achter ons dichtgetrokken hadden. Hulde voor ons beheerdersteam Malcolm & Caroline. Erg prettig!

Ik lees in het gastenboek : heerlijk rustig, prachtige omgeving, rust&ruimte, relaxen aan het zwembad, grillen in de buitenkeuken, heerlijk genieten van de vogels, de natuur, de sterren en de stilte. Ah, zó doen ze dat dus……, vakantie houden. Helemaal niet moeilijk!
Met een tevreden glimlach klap ik het gastenboek dicht en sluit m’n ogen….. tijd voor een siësta.

Lees meer

Ook in Andalusië heb je wel eens een weekje met minder mooi weer. Afgelopen mei -als de mussen ongeveer dood van het dak vallen in Nederland- hebben wij precies die week uitgekozen om in een druilerig Spanje te gaan zitten. Is dat erg? Nee, m’n werk gaat ook gewoon door. Prima internetverbinding, dus lekker aan de slag. Totdat de batterij van m’n laptop het echt helemaal opgeeft, zelfs met het stroomdraadje eraan, geen teken van leven. Is dit een signaal? Een teken van loslaten en nu echt gaan genieten? Eindelijk dat ene boek kunnen lezen? Tussen de buien door op pad gaan?

We trekken de wandelschoenen aan en gaan op pad. De lucht is blauw en de dreigende regenwolken schijnen rond het middaguur aan te komen. Wat is de natuur toch overweldigend mooi. Het vele regenwater heeft behoorlijke geulen geslagen in het landschap en heeft ervoor gezorgd dat we ineens weer een stromend riviertje hebben beneden in de kloof. Met een heuse waterval, en prachtige velden vol met klaprozen.

     

We zien een voetafdruk van een steenbok. Je weet dat er wilde dieren leven in het park waar ons huis aan grenst, maar toch is het bijzonder als je ineens zo’n verse afdruk ziet. Dit prachtige dier is vannacht dus in de buurt van ons huis geweest!

En weer vergissen we ons in de tijd die we nodig hebben om de geitenpaadjes te bedwingen. We moeten hink-stap-sprong over het kabbelende beekje wat ineens toch een serieus stromend riviertje is geworden. De laatste sprong leverde mij natte voeten op. De reikwijdte van iemand van 1.64m is toch minder ver dan iemand van 1.93m…..

We moeten flink de pas erin houden. Met een nat ruggetje en het hoofd weer helemaal leeg klauteren we omhoog om net voor de regenbui weer binnen te zijn. Moe en tevreden kruip ik met een grote glimlach, een kop thee en een boek op de bank. Het weer mag de pret niet drukken. Wat is het leven in Andalusië toch heerlijk!

Lees meer

Niet geheel per ongeluk zijn we in Canillas de Aceituno beland. Onze lieve vrienden Jan & Marita (en hond Guus) hebben sinds vorig jaar hun droom waargemaakt en wonen nu permanent in hun prachtige huis op de berg met uitzicht op het meer. Je waant je met dat uitzicht in een schilderij als je op het terras zit. Hemelsbreed ‘wonen’ we in Spanje niet ver van elkaar af, zeg zo’n 3,5 kilometer (met de auto slinger je er in 8,6 km heen).

De mannen hadden het idee opgevat dat we dat maar eens moesten gaan wandelen. Want zeg nou zelf, wat is nu 3,5 km en we zijn toch wel een beetje avontuurlijk ingesteld? Dat hebben we geweten!

Op een zonnige zondagochtend in januari gaan we op pad. We duiken vanaf de Loma de Arriba naar beneden de diepe kloof in waar de Rio Almanchares stroomt. Stel je er niet te veel van voor, want het is een beekje. Maar dat betekent wel dat het heel groen is met veel vegetatie. We treffen er allerlei sinaasappel- en avocadobomen aan en plukken wat voor onderweg. We volgen nog een beetje een pad (wat weer naar boven richting dorp loopt), maar we proberen de route inderdaad hemelsbreed te pakken, dus blijven we diep in de kloof en maken we onze eigen route. Het wordt een klim- en klauterpartij. Daar waar Guus ons de weg probeert te wijzen en de geitenpaadjes volgt, hangen wij regelmatig vast in stekelige bosjes en vraagt het wel enige souplesse en lenigheid om 10 meter verder te komen. Of nemen we de verkeerde beslissing en eindigen we op een steile rotswand waar we toch echt niet verder kunnen. Dan banen we ons weer 25 minuten terug door het struikgewas naar waar we de verkeerde “afslag” hebben genomen. Teruggaan naar ons huis is geen optie, we ploeteren door.

We nemen uiteraard onze pauzes en zitten heerlijk in het zonnetje te genieten van de prachtige ruwe natuur om ons heen. Je komt verrassende dingen tegen onderweg. Een achtergelaten motor, waarbij je denkt “wat zal de man gedacht hebben…..moet ik dat hele pokke end weer naar boven lopen?!?” Maar hoe komt hij daar überhaupt met die motor?! Of een waanzinnige ruïne, half in de berg gebouwd waar je nog duidelijk de contouren ziet van hoe men daar gewoond moet hebben. Wederom vraag je je af “hoe kwam je hier?”

 

 

Na een paar uur vinden we een irrigatiegoot wat de weg naar boven een stukje vergemakkelijkt. Af en toe balancerend op het smalle randje vinden we onze weg weer naar de “bewoonde” wereld. Afijn, 5,5 uur later zitten we sprakeloos op het terras naar dat mooie uitzicht te kijken. We konden geen “pap” meer zeggen. Zelfs Guus ploft neer met z’n tong op z’n knieën.

Drie-en-een-halve kilometer in vijf-en-een-halve uur. Wat een avontuur!

Er zijn al weer snode plannen in de maak om ‘m andersom te lopen, via een andere route. Ach, daar draaien we onze hand nu niet meer voor om en de natuur verveelt nooit!

Lees meer

Daar hebben we naar uitgekeken….. de eerste èchte vakantie in ons eigen huis.

Op 31 december ‘s ochtends vroeg vlogen we naar Malaga. In drie uurtjes ben je er.

Huurautootje ophalen, onderweg direct even boodschappen inslaan en door naar Casa Flotante. Wat een genot om er weer te zijn. De rust, de ruimte, het zonnetje niet te vergeten…. Heerlijk! De lunch was dan ook lekker op het terras buiten in de zon, een kleine omschakeling! Verstandig om dan ook maar direct op de Spaanse gewoonte over te stappen: Siësta !

 

Een paar uur later maken we ons op voor een voor ons nog onbekende traditie: Oud & Nieuw vieren in Spanje.

En dat betekent zonder vuurwerk. Het is vaak de gewoonte om met vrienden of familie bij elkaar te komen om Oud & Nieuw te vieren. Wij werden uitgenodigd om dit in het dorp bij restaurant La Maroma te komen vieren samen met nog 3 bevriende koppels. Het restaurant zag er gezellig druk uit met allemaal families in hun “Kerst-beste-outfit”: opa’s, oma’s, kinderen en heel veel kleinkinderen, ze zagen er allemaal even feestelijk uit. In ons beste Spaans stellen we ons voor als nieuwe “dorpsbewoners” en het werd een gezellige boel met heerlijk eten en lekkere wijntjes. Het Spaans spreken ging ook ineens een stuk beter ;-)

En dan loopt het tegen middernacht en is het bijna zover. Om kwart voor twaalf ontvang je een feestpakket, de zogenaamde “cotillon” met daarin een feestmuts, slingers, fluitjes, confetti etc. Natuurlijk doe je mee en versier je jezelf met deze toeters en bellen, want je bent ten slotte in Spanje en je past je aan. Maar dan komt het serieuze gedeelte: iedereen eet twaalf druiven achter elkaar, met één druif op iedere slag van de klok om middernacht. De kunst is om elke druif met een slok Spaanse Cava weg te spoelen. Dit is de Spaanse manier om de komst van het nieuwe jaar te vieren en als je de druiven op tijd kan eten, staat je een jaar vol voorspoed en geluk te wachten, zegt de traditie…..

 

Ik weet het niet, bij druif nummer zeven bleef ik er bijna in hangen en kreeg ik de slappe lach bij de aanblik van al die mensen met hun feestneuzen, de ene druif na de andere proberen weg te spoelen. De traditie is me niet helemaal gelukt, maar ik ging wel schaterlachend het nieuwe jaar in.
Overigens zijn er nog meer tradities die een gelukkig en voorspoedig jaar garanderen zoals het dragen van rood ondergoed, geld stoppen in je schoenen en het meedragen van koffers zodat je zeker weet dat je het komende jaar op vakantie gaat. 

Ik weet nu al wat er volgend jaar in m’n koffertje zit. Heerlijk die Spaanse gewoontes en tradities, we kunnen er wel aan wennen!

 

Lees meer