Ook in Andalusië heb je wel eens een weekje met minder mooi weer. Afgelopen mei -als de mussen ongeveer dood van het dak vallen in Nederland- hebben wij precies die week uitgekozen om in een druilerig Spanje te gaan zitten. Is dat erg? Nee, m’n werk gaat ook gewoon door. Prima internetverbinding, dus lekker aan de slag. Totdat de batterij van m’n laptop het echt helemaal opgeeft, zelfs met het stroomdraadje eraan, geen teken van leven. Is dit een signaal? Een teken van loslaten en nu echt gaan genieten? Eindelijk dat ene boek kunnen lezen? Tussen de buien door op pad gaan?
We trekken de wandelschoenen aan en gaan op pad. De lucht is blauw en de dreigende regenwolken schijnen rond het middaguur aan te komen. Wat is de natuur toch overweldigend mooi. Het vele regenwater heeft behoorlijke geulen geslagen in het landschap en heeft ervoor gezorgd dat we ineens weer een stromend riviertje hebben beneden in de kloof. Met een heuse waterval, en prachtige velden vol met klaprozen.
We zien een voetafdruk van een steenbok. Je weet dat er wilde dieren leven in het park waar ons huis aan grenst, maar toch is het bijzonder als je ineens zo’n verse afdruk ziet. Dit prachtige dier is vannacht dus in de buurt van ons huis geweest!
En weer vergissen we ons in de tijd die we nodig hebben om de geitenpaadjes te bedwingen. We moeten hink-stap-sprong over het kabbelende beekje wat ineens toch een serieus stromend riviertje is geworden. De laatste sprong leverde mij natte voeten op. De reikwijdte van iemand van 1.64m is toch minder ver dan iemand van 1.93m…..
We moeten flink de pas erin houden. Met een nat ruggetje en het hoofd weer helemaal leeg klauteren we omhoog om net voor de regenbui weer binnen te zijn. Moe en tevreden kruip ik met een grote glimlach, een kop thee en een boek op de bank. Het weer mag de pret niet drukken. Wat is het leven in Andalusië toch heerlijk!
