Dit is al weer het 5e jaar dat we in Canillas de Aceituno komen. Inmiddels de Spaanse taal iets beter onder de knie zodat we met de lokale bevolking een leuk gesprek kunnen voeren. Dat gaat nog steeds met handen en voeten maar ze vinden het al fantastisch dat je je uiterste best doet. Bovendien spreken de meeste lokalen geen letter over de (dorps) grens, dus je moet wel. Nog leuker is dat ze je gaan herkennen, dan vrolijk zwaaien en een praatje met je willen maken. Je gaat je er bijna een heuse dorpsgenoot van voelen.
Spaans leren doen we ieder op onze eigen manier. Ik heb elke week een uur les via Skype van Patricia (best Spanish teacher) die in de buurt van Valencia woont. Heb niet zo de behoefte om het grammaticaal perfect te kunnen, maar meer om een gesprekje aan te kunnen knopen. Dus wij focussen op conversatie over alledaagse dingen. En dat is niet alleen reuze gezellig, maar zo leer ik ook een beetje de Spaanse gewoontes kennen.
René daarentegen heeft een cursus op CD. 8 CD’s welteverstaan. Hij oefent en herhaalt eindeloos totdat hij zo’n beetje het hele CD’tje uit zijn hoofd kent, voordat hij aan de volgende schijf begint. In de auto, onderweg. Een ieder die naast hem zit, steekt automatisch een paar woorden Spaans op.
Als we dan weer in Spanje aankomen, merken we dat we toch weer iets beter uit de voeten komen met de Spaanse taal.
Inmiddels hebben we ook een aantal leuke Nederlandse vrienden ontmoet die daar permanent wonen. Altijd gezellig als we samen iets doen, maar je moet oppassen dat je daardoor niet de hele week Nederlands praat. We gaan dan bewust eten bij een (aantal) van onze favoriete Spaanse restaurants waar we zeker weten dat we alleen in het Spaans kunnen communiceren met het personeel.
Super leuk en leerzaam!
En wat maakt het uit als het geen perfect Spaans is, zolang je elkaar uiteindelijk toch wel begrijpt, een heerlijke maaltijd krijgt met een goed glas wijn en vooral samen hard kan lachen om de fouten die je maakt. Het leven is (nog steeds) goed onder de Spaanse zon!
